Władysław Anders urodził się 11 sierpnia 1892 w Krośniewice-Błoniu.
Zmarł 12 maja 1970 w Londynie. Generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Wódz
Polskich Sił Zbrojnych w latach 1944-1945.
Studiował na politechnice w Rydze. Podczas studiów został członkiem
Korporacji Akademickiej Arkonia. Od 1913 r. w armii rosyjskiej, ukończył
kawaleryjską szkołę oficerów rezerwy. Uczestnik I wojny światowej - jako
porucznik dragonów dowodził szwadronem i został 3-krotnie ranny. W 1917 r.
ukończył skrócony kurs Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Następnie
brał udział w formowaniu oddziałów I Korpusu Polskiego. Po kapitulacji
korpusu przed Niemcami wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego. Szef
sztabu Armii Wielkopolskiej w 1919 r. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. dowódca
15. Pułku Ułanów Poznańskich.
Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Paryżu. Od listopada 1925
r. komendant Warszawy. Podczas przewrotu majowego szef sztabu wojsk rządowych.
Następnie w Generalnym Inspektoracie Kawalerii. W latach 1928-1939 dowódca
Kresowej, a następnie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, z którą wyruszył na
wojnę 1939r. W czasie przebijania się Armii Poznań i Pomorze przez Kampinos
do Warszawy odmówił gen. Tadeuszowi Kutrzebie wykonania rozkazu obrony skraju
Puszczy Kampinoskiej motywując to przewidywanymi zbyt dużymi stratami swojej
brygady.
Od 12 września 1939 r. dowódca
Grupy Operacyjnej Kawalerii "Anders". Po ciężkich walkach w
okolicach Tomaszowa Lubelskiego udało się mu przebić na południe, gdzie
jednak natknął się na oddziały sowieckie i po ciężkich walkach, ranny
dostał się do niewoli. Przetrzymywany w więzieniu we Lwowie, a następnie w
Moskwie, wypuszczony po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i podpisaniu układu
polsko-radzieckiego. Od 4 sierpnia 1941 r. twórca i dowódca Polskich Sił
Zbrojnych w ZSRR, a po wyprowadzeniu wojsk i ludności cywilnej ze Związku
Radzieckiego - dowódca Armii Polskiej na Wschodzie (Irak, Palestyna) i 2
Korpusu Polskiego, którym dowodził w kampanii włoskiej (Bitwa o Monte
Cassino). Od 2 października 1944 do 5 maja 1945 r. pełniący obowiązki (wobec
wzięcia do niewoli gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego) Naczelnego Wodza Polskich
Sił Zbrojnych i Generalny Inspektor Sił Zbrojnych.
Był znienawidzonym przez komunistyczne władze w PRL przywódcą politycznym
emigracyjnych środowisk wojskowych i symbolem wolnej Polski dla całego
podziemia niepodległościowego. Jego żołnierze i wszyscy, których wyprowadził
z ZSRR uważali go za wybawcę i męża opatrznościowego. Pochowany został wśród
swoich żołnierzy na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino, we Włoszech.Swoje
wspomnienia zawarł w książce pod tytułem"Bez ostatniego rozdziału"
wspominanej przez Józefa Czapskiego w "Z nieludzkiej ziemi."
Został odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari,
brytyjskim Orderem Łaźni, francuską Legią Honorową, amerykańskim Legion of
Merit i Orderem Orła Białego (pośmiertnie, 1995).
~źródło: pl.wikipedia.org
