The Comenius
project FAIMAROPE (Fairs and markets in Europe) aims at contributing to the
emergence of European identity for the students of European professional
schooling establisments (Polish, French, Italian, Romaine and Lithuanian).
1. By making them aware of the historical and European dimension of trade
and sectors of professional activites.
2. By putting them in actual situation to demonstrate professional abilities.
3. By favouring the exchanges and confrontation with other countries through
communication and information technologies through several project meetings
and participation in international fairs.
4. By working with students on the production of (fairs and markets)
conceiving exhibitions and promoting them with cultural and tourist
organisations.
5. By creation of a CDROM in several languages.
6. By participating together in regional and international fairs (Vilnius,
Milan, Targu-Jiu).
7. By creation of a common Website and CD.
Kontakty handlowe między ziemiami polskimi a Włochami.
Najstarsza droga handlowa łącząca ziemie polskie z Italią powstała we
wczesnej epoce żelaza (VII – V wiek p.n.e.). Był to tak zwany bursztynowy
szlak łączący rejony występowania bursztynu na południowym wybrzeżu Bałtyku
poprzez ziemie polskie, rejon wschodnio alpejski, północnymi wybrzeżami
Adriatyku. Apogeum funkcjonowania bursztynowego szlaku przypada na okres
wpływów rzymskich, szczególnie na pierwsze stulecia naszej ery. Wtedy to w
cesarstwie rzymskim panowała moda na wyroby jubilerskie z bursztynu. W
zamian za bursztyn do miejscowości leżących na szlaku docierały liczne
wyroby z warsztatów rzemieślniczych cesarstwa, między innymi naczynia
brązowe, szklane i srebrne, srebrne monety, wino. Słynny bursztynowy szlak
rozpoczynał się w północnych Włoszech, w Akwilei, następnie przecinał Alpy,
dolinę Dunaju, po czym zwykle w rejonie Bramy Morawskiej lub Kotliny
Kłodzkiej wchodził na obszar dzisiejszej polski, skąd przez Opole docierał
do Kalisza nad Prosną, a dalej nad morze, gdzieś między Gdańskiem a
Królewcem.
W VIII wieku nastąpił upadek kontaktów handlowych związany z wędrówkami
Awarów oraz Słowian. Dopiero na przełomie VIII i IX wieku pojawiają się znów
świadectwa kontaktów handlowych ziem polskich z innymi terenami. Nasi
słowiańscy przodkowie we wczesnym średniowieczu handlowali głównie skórami,
ozdobami ze srebra, ceramiką oraz niewolnikami. W państwie polskim
pierwszych Piastów najpoważniejszymi ośrodkami handlu dalekosiężnego i
tranzytowego były miasta nadmorskie (Wolin, Szczecin, Kołobrzeg, Gdańsk),
przez które wiodła bałtycka droga z zachodu na Ruś i dalej na wschód .
Południowy szlak, prowadzący z europy zachodniej na Ruś, biegł przez Wrocław
i Kraków. Z polski wywożono futra, skóry, miód, bursztyn, wosk, piwo, chmiel,
drewno do budowy okrętów, złoto, srebro i miedź. W końcu średniowiecza coraz
większe znaczenie w handlu międzynarodowym zaczął odgrywać spław rzeczny
Wisłą i Odrą oraz żegluga po Bałtyku. Głównymi centrami handlowymi były
Kraków, Wrocław, Poznań, Gdańsk.
Trading contacts between Polish lands and Italy.
The oldest trade route linking Polish lands with Italy came into being in
the early Iron Age (7th-5th century B.C.). It was so called Amber Road,
which joined regions where amber appeared in: the south coast of the Baltic
Sea, through Polish lands and east- Alpine region, with the northern coast
of the Adriatic. The apogee of the functioning of the Amber Road goes back
to the Roman times, especially to the first centuries AD. It was the time
when in the Roman Empire there was a fashion for amber jewellery. In
exchange for amber many products of the Empire`s craftsmen, like dishes made
of bronze, glass and silver, silver coins and wine were reaching the towns
on the trail. The famous Amber Road started in the northern Italy, in
Aquileia, then it ran through Alps, valley of Danube and after that it
usually led through the region of the Moravian Gate or Kotlina Kłodzka to
the area of present-day Poland. From that place it led through Opole to
Kalisz-on– Prosna , and then to the coast, somewhere between Gdańsk and
Kaliningrad.
In the 8th century a breakdown of trading contacts came. It was connected
with migrations of Avars and the Slavic. Not until the turn of the 9th
century appeared again the evidence of the Polish trading contacts with
other regions. Our Slavic ancestors in the Early Middle Ages were trading
mostly in hide, silver ornaments, pottery and slaves. In Poland of the first
Piasts the most significant centres of far-reaching and transit trade were
sea towns (Wolin, Szczecin, Kołobrzeg, Gdańsk), through which the Baltic
route from the West led to Rus and farther to East. The southern trail,
leading from the Western Europe to Rus, ran through Wrocław and Cracow.
People exported from Poland fur, hide, honey, amber, wax, beer, hop, wood to
ship building, gold, silver and copper. In the end of the Middle Ages
floating on the Vistula and Oder River and sailing on the Baltic Sea started
to have a greater meaning in the international trade. The main trade centres
were Cracow, Wrocław, Poznań and Gdańsk.
Kraków
europejskim centrum handlowym.
Stan kupiecki w Krakowie pełnił rolę
wyjątkową. To prawda, ze niemal we wszystkich miastach ówczesnej Europy
kupcy stanowili elitę władzy i bogactwa, jednak w Europie
środkowo-wschodniej, Kraków był jedynym miastem, gdzie osiągnęli oni pozycję
wprost hegemonistyczną. Przez całe wieki w radzie miasta trudno było znaleźć
pomiędzy nazwiskami kupieckimi rzemieślników lub przedstawicieli wolnych
zawodów. 25 lutego 1410 r. powstała w Krakowie Kongregacja Kupiecka,
najstarsza korporacja handlowa na ziemiach polskich. Wśród jej założycieli
widzimy m. in. tak znakomite postacie ówczesnego Krakowa jak Jerzy Morsztyn
i Piotr Kalderberg. Pozycja kupców krakowskich była odzwierciedleniem
pozycji Krakowa jako wielkiego imperium handlowego ówczesnej Europy. To
właśnie przez Kraków przechodziły wielkie szlaki handlowe ze wschodu na
zachód i z północy na południe. Po tych szlakach poruszały się karawany
kupieckie wiozące miedź z Węgier, korzenie z krajów Lewantu, sukno z Brugii,
a z okolic Krakowa wielicką sól i olkuski ołów. Na skutek najazdów
tatarskich i rozwoju sztuki żeglarskiej, utracił przejściowo swe znaczenie
handel śródziemnomorski, Dotychczasowe szlaki handlowe,prowadzące przez
Morze Śródziemne i wschodnią Francję, przestały pełnić funkcję rdzenia
gospodarki europejskiej. Ten stan rzeczy pierwsi dostrzegają Genueńczycy,
którzy zakładają kojonie handlowe nad Morzem Czarnym i przejmują wszelkie
kontakty z krajami dalekiego Lewantu. Samorzutnie wpływa to na wytyczenie
lądowego szlaku handlowego łączącego te
kolonie z Europą. Szlak ten biegnie przez Kijów do Krakowa, k1óry właśnie
dzięki lokacji i napływowi kupców i rzemieślników z Niemiec, staje się
miastem nowoczesnym i przygotowanym na to, aby przejąć rolę pośrednika na
nowym szlaku handlowym, szlaku, który staje się kręgosłupem życia
gospodarczego Europy. Od tego momentu poszukiwane w Europie towary
orientalne, takie jak korzenie, pachnidła, tkaniny, wina, wyroby
rzemieślnicze i wiele innych, mogą dotrzeć do Europy jedynie przez Kraków.
Kraków staje się europejskim centrum handlu tranzytowego. Obok towarów
orientalnych oferta krakowskich kupców wzbogacona zostaje o naturalne
surowce, których dostarczycielami były ziemie Polski wschodniej, Rusi i
Mołdawii: wosk, miód, czerwiec (larwy owadów z których produkowano czerwony
barwnik), skóry wołowe. Pod koniec XIII w. w pobliskiej Wieliczce, a jeszcze
wcześniej w Bochni, odkryto bogate złoża soli kamiennej. Także w XIII w.
rozpoczęto eksploatację siarki w Swoszowicach i srebra oraz ołowiu w
Sławkowie i Olkuszu.
Te bezcenne w Europie surowce, których właścicielem był skarb książęcy lub
biskup_ prędko znalazły się w rękach obrotnych Wierzynków, Borków, Krupków,
Bonerów, Betmanów, Cyrusów, Gutteterów, Montelupich i innych przedstawicieli
kupieckich rodów krakowskich. Kiedy Kraków przejął też w swoje ręce handel
miedzią ze złóż węgierskich na Słowacji, osiągnął szczyt gospodarczej
potęgi. Wyrazem tego było członkostwo Krakowa w Hanzie (od ok. połowy XIV
w.), wszechwładnym związku miast handlowych północnej Europy.
W ciągu XIV w. ustaliły się też powiązania Krakowa z Norymbergą, Lipskiem,
Brugią i Gdańskiem. W średniowiecznej Europie powstał związek kupców nazwie
Hanza (od niem. Hanse - stowarzyszenie handlowe, gromada) mających na celu
uzyskiwanie przywilejów i ułatwień w handlu. Podstawą Hanzy był związek
miast wendyjskich: Lubeki, Wismaru, Rostocku. W 1241 Lubeka zawarła również
przymierze z Hamburgiem. Dążąc do
opanowania rynków wschodnich, kupcy niemieccy utrzymywali kantor w
Nowogrodzie, zaśna zachodzie rosły ich wpływy w Brugii (Niderlandy) i
Londynie. W XV w. do Hanzy należało ponad 160 miast, którym przewodziła
Lubeka; wśród nich znalazły się także polskie miasta: Gdańsk, Elbląg, Toruń,
Kraków. Głównym celem Hanzy było dążenie do zmonopolizowania handlu w
Europie Płn. i Wsch. oraz wałka o utrzymanie wyłączności pośrednictwa w
wymianie pomiędzy Flandrią a Anglią i Skandynawią oraz Rusią a krajami
południowo - bałtyckimi. Od 1358 odbywały się zjazdy delegatów miast
hanzeatyckich.
Grupy miast tworzyły tzw. kwartały hanzeatyckie, np. kwartał
prusko-inflancki obejmował: Gdańsk, Rygę, Rewel (obecny Tallin), Toruń,
Elbląg, Braniewo, Królewiec, Parnawę, Dorpat.
Wykonanie: Mateusz Ruśkiewicz Uczeń technikum o specjalności CPG